Estamos ante un libro claramente autobiográfico que tamén é unha apoloxía contaxiosa do apetito. A autora afirma que, aínda que todo o relatado é real, o que diferencia a novela da realidade é a escritura.

A pesar de ter padecido anorexia durante dous anos, a autora explica no relato a súa vida a través da fame e reivindica unha avidez e unha glutonaría en moitos rexistros: fame de linguas, de libros, de alcohol, de chocolate, ansia de beleza e de descubrimentos... Amélie Nothomb afirma que ten «un apetito absoluto», un desexo xamais colmado, que non parece ter fin e ao que a autora asedia neste relato en todas as súas formas, da éxtase ao horror, con brío, dor, amor, humor e lucidez, mentres se debuxa en filigrana a complicada paradoxa de existir.